Can damarıma basmıştı. Bu yüzden şaşkınlığımın yerini kızgınlık aldı. Öfkeyle "Sen ne diyorsun be?" diye bağırdım. "Biz şairler tüm hayvanları olduğu gibi, kedileri de düşünürüz." Bu sırada kucağımdaki kediyle birlikte hem şiir kitaplarına doğru yürüyor, hem de kediye laf yetiştiriyordum.

- Sen, şairlerin siz kedileri şiirlerine konuk etmediklerini sanıyorsan, aldanıyorsun. Hemen sana bir iki örnek vereyim istersen. Nazım Hikmet'in ciddi olarak aldığı ilk şiir eleştirisi, kız kardeşinin kedisi için yazdığı Samiye'nin Kedisi şiiri içindir. Nazım Hikmet Heybeliada Bahriye Mektebi'nde okurken, öğretmenlerinden biri de Yahya Kemal'dir. Nazım Hikmet'in Yahya Kemal'e gösterdiği birkaç şiirden Samiye'nin Kedisi'ni okuyan Yahya Kemal: "Bu şiir için bir yorum yapmadan önce, kediyi bir görmeliyim" der. Yahya Kemal'in amacı kediyi görmek değil, kendisini eve davet ettirmektir çünkü; Yahya Kemal, Nazım Hikmet'in annesi Celile Hanım'dan hoşlanmaktadır. Her neyse, amacına ulaşan Yahya Kemal, kediyi görünce şunları söyler: "Sen bu pis, uyuz kediyi böyle övmesini biliyorsan, ileride iyi bir şair olacaksın." İşte bak bu şiir, Nazım Hikmet'in bütün eserlerinden İlk Şiirleri'nin içinde, dinle:

Şiiri bitirince kucağımdaki kediye şöyle bir baktım. Kedide hiç hareket yoktu ama, tatmin olmadığı anlaşılıyordu. Devam etmek üzere diğer şiir kitaplarına göz atıp, Orhan Veli'nin Bütün Şiirleri'ni raftan alarak konuşmaya başladım:

- Sen her ne kadar yok desen de bak var. İşte bir başka şahane şairimiz Orhan Veli ve O'nun arkadaşı Erol Güney'in kedisi için yazdığı iki şiir. Hem de şiirleri kendisi açıklıyor:

Hatta Erol Güney, yıllar sonra yazdığı bir yazıda bu şiirler için Orhan Veli'ye teşekkür eder: "Yetiştiğim, büyüdüğüm ve bin bir sorunuyla birlikte çok sevdiğim bir ülkenin kültürel yaşamından uzak olmak beni üzmüyor değil. Avuntuyu, ne olursa olsun, adım hiçbir zaman Türkiye'de, tümüyle yok olmayacak demekte buluyorum. Orhan Veli, <<Erol Güney'in Kedisi>>yle ilgili iki şiiriyle, bir dostun, bir şairin verebileceği en büyük armağanı verdi: Adıma ve onca sevdiğim kedime 'ölümsüzlüğü' kazandırdı. Hiç olmazsa, Orhan Veli'yi okuyanlar için bu böyle. Doğruyu söylemek gerekiyorsa, zaten geri kalanlar da beni pek öyle çok ilgilendirmiyor."

Kolumun altındaki kedinin homurdanmalarını duyuyor ama, büyük bir gururla duymamazlıktan geliyordum. Aynı kitabın sayfalarını karıştırırken, konuşmayı sürdürdüm:

-Bu kadar olduğunu sanıyorsan, yanılıyorsun. Orhan Veli, Kuyruklu Şiir ve Cevap adlı şiirlerinde de iki kedinin konuşmalarını anlatır. Kedilerden biri ciğercinin kedisidir, diğeri de sokak kedisi. Bu iki şiir şimdilik bir kenarda dursun, onların yerine şimdi aklıma gelen bir başka şiiri okuyayım sana, Oktay Rifat'ın Kedili Gece'sini;

İlk iki mısrayı dikkatlice dinlediysen, şairin bir kedisi olduğunu anlarsın. Yine de yetinmiyorsan bak raftan gelişigüzel bir kitap alıyorum, bakalım kim çıkacak... Şansa bak, Özdemir Asaf... Kitabın sayfalarını hiç karıştırmadan Tablo şiirini okuyabilirim sana:

Buna da "kırmızı kedi olur mu?" diye itiraz edersin sen şimdi ama, öyle bir çağda yaşıyoruz ki kırmızı, pembe, mavi, eflatun... aklına gelebilecek her renkte civciv imal ediliyor. Yine de ben senin için sarı bir kedi bulayım, ister misin? O zaman Bir Hayvanın Yalnızlığı şiirinde Sabahattin Kudret Aksal'ı dinleyelim:

"Ne dersin bu sarı kedi sen olabilir misin?" Sorusuyla birlikte kolumun altından kurtardığım kediyi iki elimle kaldırıp yüzümün hizasına getirdim. Hala homurtular duyuyordum ama, kedide hiç hareket yoktu. "Nereye gittin? Daha pek çok kedi şiiri var. Hepsini okuyacağım sana..." diyerek kediyi silkeliyordum ki, benim kediyi tuttuğum gibi, iki yanımı, beyaz kolları olan ikişer el kavradı. Ne oluyor diye arkama baktığımda kalabalığın önündeki bembeyaz giyimli iki iriyarı adamın beni tuttuğunu gördüm. Başındaki şapkadan hemşire olduğu anlaşılan bir kadınsa elinde iğneyle bana yaklaşıyordu ve batırdı...

Kendime geldiğimde kucağımda o oyuncak kedi ile birlikte bir yatakta yatıyordum. Özellikle kollarım çok ağrıyordu. İğnenin etkisiyle vücudum kasılmış olsa gerek, kediyi de alamamışlardı. Yataktan kalkmaya çabalarken hemen yanı başımda bir doktor beliriverdi. Oldukça nazik bir sesle:

-Lütfen biraz daha istirahat edin; dedi. Bakışlarımdan ne demek istediğim anlaşılıyor olsa gerek ki, açıklamaya başladı:

-Çok yorgundunuz herhalde. Bu yüzden halisünasyon görmüş olmalısınız. Size bir sakinleştirici yapmak zorunda kaldık. Ailenize de haber verdik, hemen gelecekler. Ardından sizi taburcu edeceğiz...

-Ben halisünasyon falan görmedim. Bu kedi şairlere laf etti, ben de cevabını verdim. Şairler sırf kuşlara, kedilere, köpeklere değil daha pek çok ve ilginç hayvanlara yer vermişlerdir şiirlerinde. Hatta onları eğitenlerden bile bahsederler. Eminim ki Jacques Prevert'in In Memoriam şiirinde yazdığı eğitimcinin varlığını bile bilmiyorsunuzdur:

- Sizi anlıyorum ama...

- Sözümü kesmeyin lütfen! Bir tane En Güzel Kedi Öyküleri antolojisi yapıldıysa, bu hayvanları sırf öykücülerin düşündüğü anlamına gelmez. Elbette onlar da iyidir, güzeldir, hoşturlar ama, biz şairler de duyarlıyızdır. Bakın hiç kimsenin aklına gelmeyen bir balık, Murathan Mungan'ın aklına geliyor ve Alabalık ve Siyambalığı şiirinde anlatıyor onu:

- Şeref Bey, lütfen sakin olun...

Doktorun ikide bir sözümü kesmesi beni iyice sinirlendiriyordu ve isterikli bir şekilde, hızlı hızlı konuşuyordum. "Bir de şunu dinleyin" diyerek devam ettim:

Rahatlık şiirinde bunları istiyor Rüştü Onur ve Memnuniyet şiirinde de devam ediyor hayvanlara olan sevgisini anlatmaya:

Durun durun biraz da kendimden bahsedeyim. Çocukken şu meşhur öykü yüzünden çekirgelerden nefret ederken, karıncaları çok severdim ama, büyüdükten sonra yanlışımı anladım ve bunu Kahroldum adlı şiirimde bakın nasıl anlattım:

Ne kadar hızlı konuştuysam da kalçama batırılan ikinci sakinleştirici etkisini göstermeye başlamıştı, şiiri zoraki tamamladım. Tanıdık bir ses duydum o sırada. Sanırım beni almaya gelmişlerdi. Doktor biraz önce bana yaptığı açıklamayı ona da yaptı. Sakinleştirici yüzünden artık sadece düşüncelerimde konuşabiliyordum:

"Kahretsin, bir hediye almaya gittim, başıma neler geldi. Neyse, bari şu kediye yine sıkı sıkıya sarılayım da hediye olarak bunu vereyim hiç olmazsa. Oldukça pahalı bir oyuncağa benziyor. Beleşmiş gibi görünse de fazlasıyla hak ettim bu kediyi. Belki pillidir ve kuyruğunu çekince miyavlıyordur. Unutmayayım da kendime geldiğimde deneyeyim."