Değerlendirme sırasında; Orhan Veli'nin Doğuş dergisinin 1.6.1945 tarihli sayısına yazdığı "Genç Bir Şairle Konuşma" adlı yazısı ve yazıda sözü geçen konuşma aklımızın bir köşesinde asılı duruyordu..

"Hayatını alnının teriyle kazanan, yirmi yıllık geçmişi yalnız kahırlarla dolu bir Türk köylüsü" olan genç Orhan Veli'ye şiirlerini okur ve sorar:

"Bu şiirleri bir mecmuada yayınlatabilir miyim?"

Orhan Veli'nin yanıtı şudur:

"Saf, temiz duyuşları yanında bir kaç okur - yazar tarafından öğretilmiş bazı iğreti hususiyetleri olmasaydı hiç düşünmeden 'elbette' diyecektim; diyemedim. Eni konu güzel şiirler olduğu halde, mecmualarda çıkan şiirlerin alayından güzel olduğunu gördüğüm halde diyemedim. Nasihati sevmem; kimseye nasihat etmek istemem. Daha doğrusu buna hakkım yoktur. Ama, bu genç şaire birkaç söz olsun söylemenin cazibesinden de kendimi alamadım. Bir takım cevherler yumurtlayıp, bir sürü büyük hakikatler söylediğimi sanmayın. Hayır! Ben ona sadece o cevherler yumurtlayan insanlardan şüphe etmesini, o büyük hakikatlere körü körüne inanmamasını söyledim. 'Büyük hakikatler şiir üstüne midir, bil ki çoğu şiirden anlamayan insanlar tarafından söylenmiştir. Sen şairsin. Belki de ömrünün sonuna kadar şiiri düşünecek, en çok onun çilesini çekeceksin. Sahici şiirin hangisi olduğunu anlamak, onu sanat yapan çabanın nasıl bir çaba olduğunu bulup meydana çıkarmak, senin mi daha çok hakkındır, yoksa o laf ebelerinin, o çene kavaflarının mı?' dedim..."