Türkiye PEN Yazarlar Derneği üyesi olarak 35. Saraybosna Şiir Günleri’ne katılan şair ve yazar Akgün Akova; gerçeğin savaşı, düşün de barışı gördüğü bu yerlerdeki son gecesinde Yazarlar Birliği’nin verdiği yemekte İzzet Sarayliç ile karşı kaşıya oturur. Çağdaş Türk şiirinden söz ederler, birçok şairi anarlar. Yemeğin sonuna doğru “İstanbul’dan bir isteğiniz var mı?” diye sorar Akgün Akova. Çünkü şairin İstanbul Günleri şiirini de bilir, şairin ilk kez bu şiiri yazdıktan sonra, 1990 yılında İstanbul Kitap Fuarı’na katıldığı zaman İstanbul’a geldiğini de...

Bu soru karşısında teşekkür eden İzzet Sarayliç, “Hayır!” der ama, biraz düşündükten sonra şu isteğini dile getirir: “Bende Nazım’ın ve diğer şairlerin büyük boy resimleri var. Ama, Orhan Veli’nin ki yok! Dönünce, O’nun bir posterini gönderirsen bana çok sevinirim!”

Devamını Akgün Akova’dan okuyalım: “İki aydır İstanbul’da kırk bir takla attım, ama hiçbir yerde Orhan Veli’nin büyük boy bir resmini bulamadım. Aramaya devam ediyorum.

Keşke Metallica’nın, Madonna’nın ya da Müslüm Gürses’in posterini isteseydin benden Sarayliç! Onların posterleri İstanbul’un her yerinde var! N’apacaksın allah aşkına Orhan Veli’nin yarı baygın yüzünü? Sana bir Pamela Anderson posteri göndereyim de, yetmişine doğru gözün gönlün açılsın!”

Gerçekten Orhan Veli’nin bir posteri yoktur. Zaten basılı resimleri de birkaç tanedir. Ancak Akgün Akova sözünü tutmuş ve İzzet Sarayliç’e bir Orhan Veli posteri göndermiştir, nasıl mı? Bir söyleşisinde bu olayı anlatır Akgün Akova ve birkaç hafta sonraki başka bir söyleşisinin bitiminde yanına yaklaşan okuyucu - dinleyici, O’na bir zarf uzatır. Zarfı açan şair, diğer şairin istediği şairin bir afişiyle karşılaşır. A3 boyutunda, bilgisayarla renklendirilip printer çıktısı alınarak yapılmış olan bu afiş, şu anda Saraybosna’da şair İzzet Sarayliç’in duvarında, en gözde yerde asılı olsa gerek...

1990 yılında İzzet Sarayliç şiirlerinin çevirilerine birkaç çeviri ekleyerek; İstanbul Günleri adlı bir kitap hazırlayan Yüksel Pazarkaya, kitabın önsözünde, birkaç ay önce (1989 ağustos) tanıştığı İzzet Sarayliç ve şiiriyle ile ilgili şunları yazar:

“Kimseye haksızlık etmek istemem, ama hiç yüz yüze gelme mutluluğunu tatmadığım, yalnızca şiirlerinden, yazılarından, üzerine yazılan ve anlatılanlardan tanıdığım Orhan Veli gibi bir şair olan İzzet Sarayliç. Orhan Veli gibi çok genç yaşında yitirdiğim şair dostum Helmut Mader gibi bir şair. Gibi benzetmesi yanlış anlaşılmasın. Demek istiyorum, gerçek şair kumaşından bir şair ve -nasıl ayırabiliriz ki birbirinden- tepeden tırnağa bohem bir şair. Kavak yellerini çoktan geçirmiş elbette 1939 doğumlu şairimiz, ama başı rüzgarlı bir şair. İzzet Sarayliç’i Orhan Veli ve Helmut Mader gibi şairleri düşündükçe, başı rüzgarlı şair olmazmış gibi gelir bana.

İzzet Sarayliç’in Türkçe ve Almanca çevirilerinden tanıyabildiğimce, şiirinde de bir Orhan Veli akrabalığı var. Elbette bu Garip ile bir akrabalık değil. Birdenbire, doğaçtan ve kendiliğinden söylenen bir açık, duru deyişin anıştırdığı akrabalık. Kendi kendini de tiye almaktan çekinmeyen bir ironinin ve sırılsıklam insan olan, sırılsıklam insan seven, topluma adanmış bir şiir.”

İzzet Sarayliç şiirinin Orhan Veli şiiriyle akrabalığını, biraz önceki ‘İstanbul Günleri’ şiirinden anlamıştır, Orhan Veli dostları... ‘İstanbul Günleri’, Orhan Veli’nin ‘Dedikodu’ şiirini anımsatmıyor mu?

Çağrışımların dışında, İzzet Sarayliç’in diğer şiirlerinde de Garip’in etkisi görünür, işte örnek olarak Dostum Bulut Üstüne Kısa Bir Öyküdür Bu şiiri:

Fransızca'yı çok iyi bilen, Fransız şairlerden çeviriler yapan bir şairin onlardan etkilenmemesi mümkün müdür? Bu etkilenmeyi 'hırsızlıkla' suçlamak mıdır doğru olan, yoksa 'akrabalıkla' yakınlaştırmak mı?

Bu tartışmaları hiç uzatmadan bir kenara bırakarak, şiire dönelim ve İzzet Sarayliç’in Öykü adlı, buram buram Garip kokuları yayan şiiriyle yazımızı bitirelim...