Sivil polisler pek çok şairi, yazarı, ressamı izledikleri gibi bir dönem Orhan Veli'yi de takip ederler. Bunun farkında olan Orhan Veli, kimi zaman da takip edenleri azarlayıp, kovalardı!...

Hatta bir dönem 'başkent', sakallı bir şaire katlanamadığı için şairimizin İstanbul'a dönmesine bile neden olmuşlardır. Mehmed Kemal'in tanımlamasıyla 'sıkı bir polis terörü' vardır o günlerde.

"Siyasal dalgalanmaları izlemeye güçleri yetmediğinden sakal makal gibi ıvır zıvır şeylerle uğraşıyorlar, şairleri, aydınları tedirgin ediyorlardı. O devirde sendika, sanat özgürlüğü, sosyal adalet diyenin peşinde polisler vardı. Eğer bu sözleri o gün İsmet Paşa deseydi, İsmet Paşanın polisleri, İsmet Paşanın peşine düşerlerdi. Hele sakallı bir şairin Başkent sokaklarında sere serpe dolaşması mümkün değildi. İstanbul'da diyeceksiniz. İstanbul kaldırır, papazı var, hahamı var, insan tanınıncaya dek bir süre geçinir, gider. Orhan da bunu bildiğinden: 'ver elini İstanbul...' demiş, annesinin Rumeli Hisarı'ndaki evine yerleşmişti. Ne de olsa rahat ediyor, pek sıkıştırmıyorlardı. Burada otel köşelerinde idi. Milli Eğitim Bakanlığı Neşriyat Bürosu'ndan da uzaklaştırmışlar, iyice boşta geziyordu. Çıkardığı 'Şiir Sayısı' hala aranır. O ne temiz şiirler, ne güzel seçim. Adil Hanlı imzası ile çevrilen şiirler de Orhan'a aittir. Bu takma adı, Doğan Aslan, Gelibolu, Koru köyü, Adil Han yöresinde askerlik ettiği için almıştı. Askerliğini oralarda yapanlar Adil Han'ı çok iyi bilirler.

Salim diye bir meyhaneci var. Orhan'a veresiye veriyor. Orhan kaytardığı günler soluğu Salim'de alıyor. Odasının kapısına şöyle bir kağıt iliştiriyor: <<Herkes gider talime.. Orhan gider Salim'e>>

(Dayanamayarak Mehmed Kemal'in yazısını bölüyor ve yine kendisinin bir başka yazısındaki şu açıklamayı buraya iliştiriyorum: "Orhan'dan sonra Gelibolu'da biraz biz askerlik yaptık, biz de Salim'in meyhanesine dadandık. Orhan gidiyor diye değil, daha ucuz gidecek bir başka yer olmadığı için... Orhan, askerken arada bir talimi asarmış. Çadırın kapısına da şöyle bir kağıt iliştirirmiş: Herkes gider talime / Orhan gider Salim'e... Yani, bu demek ki, 'Gelin, birer tek atalım.' Talimi asan, kaytaran, içkiden hoşlanan da soluğu orada alırmış")

Orhan'ı, şimdi yıkılan İstanbul Pastanesi yakınında ki otelinde sıkıştırıyorlar, yokken odasına giriyorlar, kitaplarını karıştırıyorlar, otelciye göz dağı veriyorlardı. Otelci bir gün dayanamamış: 'Orhan Bey, otel parasını bile veremeyen fakir bir insansınız. Polisler ne isterler sizden?' diye sormuştu. Orhancık bu ne desin, verecek cevap bulamamış, boynunu bükmüş: 'Ne bileyim ben...' demiş. Gerçekten de polislerin ne istediğini bilmiyordu. Gelip sorsalar, öğrenmek istediklerini polislere Orhan kendisi anlatırdı."

Buraya da Orhan Veli'nin Sere Serpe şiirini yerleştirmenin tam sırasıdır. Sakın, "ne alakası var?" demeyin. 1986 yılında, yeni Polis Vazife ve Salahiyetleri Yasası'nı öğrenen Şinasi Nahit, şiire bir mısra ekler. Ben de sizleri bir taşla korkutup, iki şiir okutmuş olacağım:

Bir başka olay da Caddebostan Plajı'nda gerçekleşir. Burası Orhan Veli'nin ‘vazgeçemediği’ yerlerden birisidir. Her yaz, fırsat buldukça, o çok sevdiği denizle, burada bütünleşir. Sıcak bir temmuz günü, arkadaşlarıyla, kumsalda otururken, plajın girişindeki setin üzerinden kendilerini takip eden bir genç adam görür. Böylesine açık açık takip eden bu gencin acemi bir polis olduğunu anlayan Orhan Veli, biraz da eğlenmek için, üzerine bir şeyler giyerek hızla plajın kapısına yönelir. O'nun bu hareketi acemi polisi de hareketlendirir. Bir an göz göze gelirler. Genç polis önce bir ağacın arkasına saklanmaya çalışır, Orhan Veli'nin durmadan kendisine doğru koşmaya devam etmesi üzerine de kaçmaya başlar. Orhan Veli ise arkadan 'kaçma ulan' diye başlayan okkalı bir küfür savurur. Bu olay hem eğlendirmiştir Orhan Veli'yi hem de son zamanlardaki sıkıntısını dağıtmıştır.

Bu olaylardan birkaç yıl önce, Salah Birsel’in Fransızca öğretmenliği ve müdür muavinliğini yaptığı Nişantaşı Ortaokulu’nun öğrencilerinden biri Rıfat İnkaya’dır. Kendisinin söylediğine göre, şiirle tanışması, edebiyat öğretmeninin sınıfa ezberletmeye çalıştığı Mehmet Akif’in Safahat’ı ile gerçekleşmiştir. Okul dışında bulabildiği Nazım Hikmet ve Yahya Kemal şiirlerini okuyan İnkaya, Taksim Erkek Lisesi'nde okumaya başlayınca edebiyat öğretmenlerinin vasıtasıyla yeni şiirle tanışır. Varlık Dergisi ve diğer yayınlardan Orhan Veli, Oktay Rifat ve Melih Cevdet Anday'ın şiirlerini okur.

Okul bittikten sonra Hukuk Fakültesi'ne başlayan İnkaya, aynı zamanda Akşam ve Dünya gazetelerinde düzeltmenlik yapar. Yıllar geçtikçe Orhan Veli'ye olan sevgisi artar ve bir gün, ortaokuldan beri yazdığı şiirlerini, daktiloyla temize çekerek bir şiir dosyası oluşturur. Amacı Orhan Veli'yi bulup O'na okutmaktır şiirlerini.

Orhan Veli'nin ara sıra Beyoğlu'ndaki Lambo'nun meyhanesine gittiğini öğrenir. Soğuk bir nisan gecesinde, koynunda hazırladığı şiir dosyasıyla beraber Lambo'nun önünde bulur kendisini. Tereddütle içeriye girer. Cahit Irgat, Mücap Ofluoğlu ve birkaç sanatçıyı daha tanır ama, Orhan Veli yoktur. Tezgahın kenarına oturur ve şarap içmeye başlar. İki - üç bardaktan sonra, şarabın da etkisiyle Lambo'ya sorar:

- Orhan Veli geliyor mu?

- Çoktandır buraya gelmiyor.

Bu konuşmayı duyan yanındaki adam dönerek sorar: