|
ANNEM'E
Fakir yatağının
kıyıcığında,
Bir ölü lambanın kör
ışığında,
Sararmış yüzünün
kırışığında,
Beliren kederi okudum
anne!
Dışarda inliyen rüzgâr
kudurmuş,
Ruhumu okşıyan nefesin
durmuş...
Bir ümit: Göğsüne uzandı
elim;
Heyhat ki o müşfik yürek
te durmuş.
(Gençleryolu dergisinin 15
Mayıs 1929)
Dergi, bu şiirin altına şöyle
bir değerlendirme koymuş:
"Şiir
güzeldir, samimidir, ahenklidir. İkinci mısradaki 'ölü' yerine -mesela- 'isli'
ve 'beliren' yerine 'titreyen' denseydi daha muvaffak olurdu.
Altıncı ve sonuncu mısrada 'durmuş'lara bir şey denemezse de, bunların tekerrürü
kafiyeyi haleldâr etmiş olduğundan, ya birinin hazfiyle yerine başka bir
kelimenin ikamesi, yahut kafiyenin 'durmuş'lardan evvel temini icap eder. Orhan
Veli beyin daha muvafık yazılarını bekleriz."
(Şiiri bulan: İbrahim Oluklu'ye teşekkür
ederiz..) |
