|
(tebessüm
mutluluk
mezurası
değildir)
mürekkep
yansımasıydı
sayfalar
ki adsız bir beyazlıkda
en çok da
kağıtda benziyordu kendine
kuşların
konduğu her yerde
kanatsız
zamanlar için ırmaklar biriktirirdi
nedendi
tütünü özlemesi tutuklu zamanlarda
anlamadılar firari özlemlerdi yanlışları
görüş
günlerinde doğrulandı
her kaçış
kendineydi, bıraksalardı;
çoğalacaktı...
saçının
aksine düşüncelerinin aklığında yaşlıydı insan
kaç
istasyon hüznü taşırdı kimbilir suskunluğuna
tam da o
yaşdaydı...
|
