KANIK'sadığım biri ORHAN VELİ..

Tûbâ Çandar'ın hazırladığı söyleşi kitabı Hitit Güneşi'nde Mualla Eyuboğlu (Anhegger) Orhan Veli'yi Ayakta Uyuyan Adam olarak anlatıyor:

Orhan Veli de Tercüme Bürosu'nda çalışıyor o yıllar. Ağabeyimin en yakınlarından biri... Beni Hasanoğlan dönüşü Ankara Garı'nda karşılayanların başında gelir. Şimdi Sabahattin Ağabeyimin Ankara'daki evini anlatıp anlatıp duruyorum. İşte bütün şair, yazar, sanatçı arkadaşları filan hepimiz aynı evin içindeyiz, diye. Sakın büyük birşey zannetme orayı. Ev tek oda. Ben giriş holündeki yatakta yatıyorum genellikle, çünkü her gittiğimde mutlaka bir kişi oluyor esas yatakta yatan. Bir defasında, geceyarısı bir karaltı geldi. Yattığım yerin üzerinden iki koluyla duvara dayandı ve... öylece kaldı. Taş gibi. Ben de orada öylece hiç kıpırdamadan, ses çıkarmadan yatıyorum. O tek odada Cahit Sıtkı Tarancı kalıyor çünkü. Tabii gözümü kırpmadım bütün gece. Karaltı adam gün ağarmadan doğruldu yaslandığı duvardan ve sessizce çıkıp gitti evden. Sabah ağabeyime sorunca anladım Orhan Veli olduğunu. İşte hep böyle nazik bir adamdı. Çok içerdi, ayrı mesele, ama nezaketini de her şart altında korurdu.

Ben 49'luk (49 kuruş) rakı alırdım ona. Karşılığında Kurtuluş tren istasyonuna kadar çantamı taşırdı. Gerçek bir kardeşti benim için. O kadar önemli bir şairdi, ama ün mün umurunda değildi. Öyle Melih Cevdet gibi mağrur da değildi hiç. Bambaşka bir âdemoğluydu. Ölümünü de çok iyi hatırlarım. Bütün Babıâli esnafı kepenk indirmişti o gün. Öyle görkemli bir cenaze töreniydi.

- En yakışıklı Nâzım... sonra Abidin, Orhan Veli... Bak Oktay Rifat ile Cahit Irgat da güzel adamlardı.

- Peki şimdi dönüp geriye baktığınızda, keşke gençliğimde birlikte olsaydım diye düşündüğünüz biri geliyor mu aklınıza? Mesela Orhan Veli...